Roksana Jędrzejewska-Wróbel, „Stan splątania”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2021:

Społeczne i ponadpokoleniowe walory narracji pozwalają na dostrzeżenie, że relacja jako działanie i czas dla innych jest darem, a dawcą może być zarówno ten, kto stoi u progu dorosłości (na przykład wolontariusz w domu opieki), jak i ten, kto schodzi ze sceny życia, i mógłby być tylko biorcą (jak pensjonariusz domu seniora). Tytułowy „stan splątania” dobrze oddaje czas biopsychicznych i kulturowo-społecznych metamorfoz nastolatków, a także trafnie opisuje wewnętrzny pejzaż osoby u kresu życia. Stan splątania faktycznie staje się jednak stanem splatania – motywowanym potrzebą budowania autentycznych więzi, wzbudzania w sobie empatii i odpowiedzialności za innych, odnajdywania siebie w kontakcie z drugim człowiekiem i światem.

(W uzasadnieniu nawiązano do monografii: Bruno Latour, Splatając na nowo to, co społeczne. Wprowadzenie do teorii aktora-sieci, przeł. A. Derra, K. Abriszewski, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, Kraków 2010)

Roksana Jędrzejewska-Wróbel, „Stan splątania”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2021:

Społeczne i ponadpokoleniowe walory narracji pozwalają na dostrzeżenie, że relacja jako działanie i czas dla innych jest darem, a dawcą może być zarówno ten, kto stoi u progu dorosłości (na przykład wolontariusz w domu opieki), jak i ten, kto schodzi ze sceny życia, i mógłby być tylko biorcą (jak pensjonariusz domu seniora). Tytułowy „stan splątania” dobrze oddaje czas biopsychicznych i kulturowo-społecznych metamorfoz nastolatków, a także trafnie opisuje wewnętrzny pejzaż osoby u kresu życia. Stan splątania faktycznie staje się jednak stanem splatania – motywowanym potrzebą budowania autentycznych więzi, wzbudzania w sobie empatii i odpowiedzialności za innych, odnajdywania siebie w kontakcie z drugim człowiekiem i światem.

(W uzasadnieniu nawiązano do monografii: Bruno Latour, Splatając na nowo to, co społeczne. Wprowadzenie do teorii aktora-sieci, przeł. A. Derra, K. Abriszewski, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, Kraków 2010).

Gosia Herba, Mikołaj Pasiński, „Van Dog”, HarperCollins Polska, Warszawa 2021:

Przesłanie: „I Ty możesz malować jak Van Gogh” wypływa ze skojarzeń nazewniczych, opisu jednego dnia zwierzęcego bohatera – malarza Van Doga (od pomysłu rowerowego wyjazdu za miasto do umieszczenia gotowego obrazu w muzeum), a także intersemiotyczności ilustracji (motywiki i kolorystyki, nawiązującej do znanych prac holenderskiego artysty). Barwny świat detali i okraszona humorem narracyjność ciągu ilustracji pozwala czytać książkę (tekstowo i wizualnie) na wielu poziomach: projektowanej aktywności dziecięcej (twórczy zamiar, etapy pracy i jej finalizacja – obok niezależnego funkcjonowania otoczenia w czasie, gdy artysta tworzy), akulturacyjnego wprowadzenia w historię sztuki (twórczość konkretnego artysty, muzeum jako instytucja, nawiązania do dzieł Da Vinci, Velázqueza, Friedricha, Maneta, Muncha, Magritte`a, i wielu innych, na wyklejce książki).

Justyna Bednarek, il.: Marianna Oklejak „Maryjki. Opowieści o Matce Boskiej”, Nasza Księgarnia, Warszawa 2021

Pod piórem Justyny Bednarek i pędzlem Marianny Oklejak ludowe opowieści o Matce Boskiej zyskały nowy, narracyjno-wizualny kształt i charakter. Aktualizacja opowieści, unowocześnienie wątków i wybranych atrybutów postaci nie kłóci się z zachowaniem tradycyjnego schematu zdarzeń fabularnych i motywów w obrazach (jak desenie na szatach postaci czy elementy tła). Twórcza (re)konstrukcja religijno-kulturowych narracji i zachwycająca etnopoetyka barwnego obrazu składają się na oryginalne gatunkowo „maryjki”, sytuujące osobę Matki Boskiej zawsze blisko trosk i potrzeb ludzi, zwierząt, natury, niezależnie od czasu i miejsca (lektury).